The Wind of Change

Reisverslag 2e week in China Tianjin, 13-12-2015
The Wind of Change…
Ni Hao allemaal,
Na een eerste week van rust en tijd voor aarden in onze nieuwe leefomgeving is het dan deze week eindelijk zover dat wij aan de slag mogen op onze scholen.
Wij dienen alle drie met de bus te reizen naar onze werkplekken, op maandagochtend worden we tijdens deze reis bijgestaan door één van onze collega (gym)leerkrachten.
Mijn collega is de basketbalcoach van de Xiang Shan Road Primary School, hij neemt mij met bus 685 (duurde even voordat het mij duidelijk was welk nummer) direct naar de school. Mijn school heeft een hoofdgebouw op de Xiang Shan Road en een dependance een paar straten verder. Op de maandag, dinsdag en vrijdag ben ik werkzaam op de dependance, de andere twee dagen werk ik op het hoofdgebouw. Het is een basisschool en ik werk met kinderen tussen de 6 en 12 jaar (grade 1 to 4).
Beide locaties hebben een bescheiden kunstgrasveld (ongeveer de helft van een normaal voetbalveld), met een sintelbaan er omheen en wat baskets of zelfs een apart basketbalveld (zie foto’s). Daarnaast zijn er voldoende ballen, pionnen, hoedjes, doeltjes e.d. Kortom: prima faciliteiten om te kunnen trainen!
Bij aankomst op de dependance wordt ik begeleidt naar een vergaderkamer waar ik welkom wordt geheten door het schoolhoofd, de 4 onderdirecteuren, man van PR en Communicatie (die de rest van de dag overal en altijd opduikt met zijn camera) en de voltallige PE-teachers (gymleerkrachten) staf.
Vervolgens krijg ik mijn kantoor te zien, een eigen ruimte met een tafel, een stoel en een paar kluisjes voor waardevolle spullen, hier krijg ik ook mijn rooster voor deze locatie gepresenteerd.
Het rooster bevat twee delen, één voor de even weken en één voor de oneven weken, die qua indeling nogal van elkaar verschillen. Het komt er op neer dat ik iedere dag max. 4 uur (van 40 minuten per stuk) lesgeef op het veld met ondersteuning van een van de PE-teachers.
Door alle kennismakingen e.d. is het inmiddels al tijd voor de lunch (warm eten), ik dien mij rond half twaalf te melden op een kantoor waar drie zeer enthousiaste en aardige dames op mij wachten met een lunchbox vol met eten. Dagelijks bestaat de lunch uit witte rijst en drie variaties van groenten en vlees (zie foto). Echte Chinese kost, maar wel overheerlijk!
Vandaag geef ik slechts twee lessen in de middag, om er een beetje in te komen…

Dat voetbal niet een veel beoefende sport in China is dat is ons al reeds duidelijk gemaakt, maar op het veld blijkt nogmaals dat voor chinezen het raken van een bal met de voeten een totaal nieuwe wereld voor hen opent. Iedere bal die iets te ver weg dreigt te rollen wordt gelijk met de handen tegengehouden, en bij het opstellen in kleine rijen wordt de bal direct in de handen gepakt…
Veel te doen dus!
Over het algemeen zijn de chinezen zeer atletisch van zichzelf en bewegen redelijk gemakkelijk, uitzonderingen daar gelaten. Alleen de extra dimensie van het bewegen met een bal aan de voet is zeer onwennig te noemen. Kopiëren kunnen ze als de beste, zij het qua bouwstijl of qua productie van kleding en andere materialen, zo ook bij het voetbal. De balgevoel oefeningen die ik geef worden redelijk tot goed gekopieerd. De les loopt hierdoor redelijk door, een kleine overwinning vandaag!
De dinsdag reis ik zelfstandig naar school. Dit is voor ons normaal en iets dat wij graag zelfstandig doen. Bij ons alle drie wordt meerdere malen gevraagd of wij zeker weten dat wij zelfstandig naar school kunnen komen, anders worden wij gewoon nogmaals opgehaald. Zeer zorgzaam zijn ze, vooral voor ons (de foreign experts).
Ik moet om 08:00 uur op school aanwezig zijn en mag dan rond 16:30 uur blijven… zoals eerder gezegd in dit totale tijdsbestek geef ik 3 á 4 uur les en mag de rest van de tijd op mijn kantoor rondbrengen. Vandaag bied ik mijn lessen iets anders, noem het aangepast op de chinese manier van doen, aan. Vrije ruimte en bewegingsvrijheid zijn hier niet aan de orde van de dag, alles dient zoveel mogelijk in rechte lijnen en rijen opgesteld te zijn en te bewegen. De kinderen staan vandaag dan ook in twee rijen recht tegen over elkaar, voeren een oefening uit en spelen vervolgens de bal naar hun maatje aan de overkant (althans dat probeer ik er in te krijgen). Hierdoor wordt het geheel zeer statisch en is ver verwijderd van wat wij (hollanders/europeanen) zien als een leuke manier van trainen. Het heeft wel effect en is herkenbaarder voor de kinderen dan gisteren, en daar gaat het op dit moment om!
Woensdag en Donderdag:
SMOG omhult wederom de stad, nu nog erger dan vorige week. Het zicht is beperkt tot pak en beet 100 meter en bij het naar buiten gaan voel ik direct weer de druk op mijn keel en longen. Alsof ik in de bergen loop. De scholen zijn wel geopend, maar alle kinderen worden binnen gehouden. Dus geen training op het veld vandaag. Juist vandaag nu ik net op het hoofdgebouw ben met net wat betere faciliteiten dan op de dependance. Ik geef één les in de klas…ik vertel de kinderen wat over voetbal en laat hen vervolgens in de klas wat oefeningen doen met de bal, om te eindigen met een estaffe-race tussen de verschillende rijen (waar kinderen in zitten) die in de klas zijn opgesteld.
Tijdens de lunch hebben wij (gymleraren en ik) overleg over hoe de dag verder wordt ingedeeld, en er wordt door mijn collega’s besloten dat ik beter naar huis kan gaan omdat er niet veel mogelijk is vandaag. Ook voor morgen moet ik mij vast voorbereiden op een dag met SMOG en waarschijnlijk geen lessen…we houden contact.
Donderdagochtend vraag ik aan mijn collega in hoeverre de kans bestaat dat het pak met SMOG, dat nog steeds volop aanwezig is, gaat verdwijnen. Hij geeft aan dat het vandaag nog slechter is dan gisteren en dat ik dan ook niet hoef te komen.
Zeer spijtig, maar hierdoor kan (het kon niet alleen, het gebeurde ook nog eens!) ik wel de nodige boodschappen doen, wat wasjes draaien en mijn kamer vegen en dweilen.
Tot dit moment veranderde er niets aan de weersomstandigheden, tot er rond het middaguur het mooiste moment van mijn gehele week aanbrak. Het was met recht de Wind Of Change!! De SMOG werd naar zee geblazen en maakte ruimte voor een strak blauwe lucht en volop zonneschijn. In de middag kon ik dan ook “gewoon” aan het werk en kon zodoende nog drie klassen lesgeven.
Naast dit alles ben ik ook zelf actief op het voetbalveld. Tijdens een bezoek aan het IND-kantoor van Tianjin, waar wij moesten zijn voor het omzetten van ons visum in een verblijfsvergunning voor 12 maanden, kwamen wij een Engelsman tegen die weer een Nederlander kende die ook wat doet in de voetbalwereld hier. Zodoende kwamen wij in contact met Eelco, een Nederlander die al ruim 8 jaar in China woont en de taal vloeiend spreekt, die al wist van onze komst. Hij was in een eerder stadium namelijk betrokken bij het vertalen van onze Nederlandse aanvragen voor een verblijfsvergunning in China. Hij nodigde ons uit om mee te doen met zijn voetbalteam (met volop buitenlanders die in china wonen en werken).
In een onderlinge competitie met in totaal 6 teams wordt er elke donderdag en zondag een volledige wedstrijd (90 minuten) gespeeld. Ik speel donderdag mee bij Laowai United tegen een team met enkel en alleen Chinezen. Het niveau van dit voetbal is te vergelijken met 5e klasse zondag voetbal in Nederland, met soms wat acties en tegenspelers die tot onder dit niveau dalen. We spelen 11 tegen 11, beide in een 1:4:3:3 formatie en daarmee is het hele tactische verhaal ook verteld.
Ik speel linksback, de eerste helft gaat goed en wij staan met 1-0 voor. Onze voorstopper raakt echter geblesseerd en er is geen vervanging aangezien onze wissels (Zuid-Amerikanen) het niet zo nauw nemen met op tijd aanwezig zijn, of überhaupt aanwezig zijn. Mede hierdoor staan wij al snel 2-1 achter… in de rust komt ons totaal weer op 11 en kunnen wij op zoek naar de aansluiting. Het wordt dan ook 2-2, 2-3 en weer 3-3. Dit alles door Guan, onze sterspeler, een jonge Braziliaan die professioneel heeft gevoetbald in Mongolië, Ukraine en nog een paar landen.
De Chinezen van de tegenpartij liggen bij elke actie op de grond en krijgen met hun jammer en gekreun gehoor van de scheidsrechter die constant vrije trappen blijft geven voor de tegenpartij. Hierdoor komen wij niet in ons spel de tweede helft en verliezen mede hierdoor met 3-5 van deze zeer onsympathieke tegenstanders.
Het blijkt echter zo te zijn dat die Chinezen van iedereen willen verliezen, behalve van “ons” als buitenlanders zijnde, en halen daarbij alles uit de kast.
Vandaag (zondag) ga ik (samen met mijn Stones-maatje Mick) wederom meedoen met Laowai United, benieuwd hoe de tegenstanders vandaag zullen zijn…
Gisteren hebben wij van de mogelijkheid gebruik gemaakt om te gaan rusten en een bezoekje te brengen aan de IKEA, die aan de rand van de stad te vinden is. Dit om nog wat kleine huishoudelijke benodigdheden te kopen en wat knäckebröd, jam en chocopasta in te slaan.
Verder eten wij in de avond regelmatig bij een klein Halal-restaurant (aangezien Raffy van Marokkaanse komaf is) waar wij voor 10 yuan de man (€1,50) heerlijk en gevarieerd kunnen eten en drinken.
Voor zover deze week, hopelijk zet het mooie weer van dit weekend door en kan ik volgende week volop op het veld staan…
ik ga het meemaken en breng uiteraard hiervan weer verslag uit.
Groeten vanuit China,
Koen