Toch wel raar...
Door: Koen Stein
Blijf op de hoogte en volg Koen
16 Maart 2016 | China, Tianjin
Weekverslag 15
Toch wel raar…
Ni hao allemaal,
De afgelopen week was er wederom eentje om te plaatsen in het rijtje van doorsnee weken hier in China. Iedere dag netjes naar school en na schooltijd direct door naar de sportschool om de spiertjes wat te kietelen. Dit alles met een temperatuur van rond de 15 tot 20 graden maakt het verblijf hier in Tianjin al met al best wel aangenaam. Helaas vormt de smog te vaak een deken voor de zon, waardoor echt genieten van zonnestralen niet aan de orde is. Maar je kan uiteraard ook op iedere slak zout gaan leggen, maar dat zal ik maar niet doen.
De donderdag en vrijdag verlopen geheel zoals hierboven beschreven, na de nodige arbeid duik ik die dagen dan ook vroeg mijn bedje in om de volgende dag weer vroeg op te kunnen. Op zaterdag is het tijd voor mij om het een en ander te regelen… allereerst een paar uur langer slapen dan doordeweeks, altijd lekker. Rond een uurtje of 10 stappen Raffy en ik op de fiets, die wij van onze Oezbeekse buren kunnen lenen, om richting de bank te gaan. Hier regelen wij dat er Chinees geld naar Nederland gestort kan worden, echter kan dit niet zomaar… allereerst dient er een bedrag gespaard te worden op een soort van tussenrekening, dit bedrag kan per dag aangevuld worden met maximaal €450,- oftewel rond de 3.250 yuan. Aangezien wij doordeweeks te laat terug zijn van school voor de bank sluit, dienen wij in het weekend deze handelingen te doen. Het wegzetten van het geld op de tussenrekening duurt telkens weer een minuut of 20, en of je nu vaker komt of niet: de procedure blijft hetzelfde. Wanneer je voldoende hebt gespaard kun je besluiten om te storten naar Nederland, dan betaal je eenmalig 200 yuan voor de transactie en in Nederland nogmaals een percentage van het totaalbedrag dat je over laat maken. Om het simpel te houden.
Het zorgt wel meerdere weekenden voor een bezigheid van al met al een uur (inclusief lopen, wachten en de procedure volgen), want we hebben toch niets beters te doen (!)
De volgende stop is bij een metrohalte waar wij onze ov-kaart kunnen opladen, ook hier duurt het vaak lang aangezien de arbeidsethos van de gemiddelde Chinees niet veel hoger ligt dan die van een slak in volle sprint, en men altijd nog iemand erbij moet roepen om de handeling te accorderen. En ja, die gene komt van een ander kantoor op zijn elf-en-dertigsten jouw richting op, zucht een keer heel diep en geeft vervolgens akkoord voor het opladen van de kaart met 100 yuan.
Het is en blijven ergernissen, maar gek genoeg leg je je daar binnen een aantal keer ook wel weer bij neer. Niet eens de moeite waard om je druk over te maken.
De laatste stop van de ochtend is bij de supermarkt om vervolgens huiswaarts te keren en een goede lunch te verorberen. Want in de middag dient er een stukje aan interieurverzorging gedaan te worden en de garderobe moet ook weer eens worden voorzien van een bloemengeur.
De rest van de zaterdag breng ik door met Mick en familie in een winkelcentrum bij ons in de buurt. Daar is een speciale klimgelegenheid voor kinderen, HANI-Kids heet dat, waar wij van de Board of Education een aantal vrijkaarten voor hebben gekregen. De dochter van Mick kan zodoende 10 keer in totaal in verschillende winkelcentra gratis klimmen en klauteren, waarbij zij in een tuigje over allerlei paden en wanden wordt begeleidt door een van de medewerkers aldaar. Voor kinderen helemaal gaaf, en voor de ouders leuk om toe te kijken.
De zondag brengt totaal niks bijzonders, lekker lui en niet veel om handen. In de avond luister ik naar RTV Favoriet waar ik liveverslag kan horen van wedstrijden van DCS waar Mark Horsman trainer is en de laatste weken prima bezig is, en via de Whats app heb ik live “commenTara” Vos voor de bevindingen bij de wedstrijd van Warnsveldse Boys. Toch wel wat ergernissen…de Boys gaan niet geweldig en dat komt ook in China nog steeds hard aan. De 6e plaats in de competitie blijft gehandhaafd en dat is prima voor een tweede seizoen in de 3e klasse. Ik denk terug aan de jaren in de 4e klasse en kom tot de conclusie dat “wij” daar ook begonnen met een lagere 10e plaats, het seizoen erop een 6e plaats en het volgende seizoen betekende het kampioensjaar. Hopelijk herhaald deze geschiedenis zich ook in de 3e klasse, dan kunnen wij onze lol nog op in Warnsveld.
Op maandag geef ik in de ochtend mijn gebruikelijke lessen. Na de lunch komt het schoolhoofd op mijn kantoor, zeer ongebruikelijk aangezien ik haar normaliter alleen in de ochtend zie en begroet en verder niet spreek of zie. Zij komt vragen of ik interesse heb in het geven van Engelse les op een basisschool in de buurt, zij kent het schoolhoofd daar en hoorde dat zij iemand zochten voor deze lessen. Na dat ik te kennen heb gegeven hier wel wat voor te voelen gaan wij direct naar de andere school om kennis te maken. Ik maak kennis met het schoolhoofd en mijn Chinese assistente die redelijk Engels kan maar niet beschikt over voldoende kennis en uitspraak om de taal aan de kinderen te leren, daar ben ik dus voor nodig. Het is dan ook de bedoeling dat ik twee halve dagen in de week op deze school Engelse les ga geven…ik spreek in het Engels en let op de uitspraak van de kinderen, en mijn assistente vertaald in het Chinees wat de kinderen daadwerkelijk zeggen.
In totaal maak ik 6 uur in de week waarvoor ik 150 yuan (€22,50) per uur betaald krijg, en dat voor het geven van een aantal basislesjes vanuit een tekstboek waar de conversaties en woorden die geleerd dienen te worden al in staan.
Niemand die mij hoort klagen…en bij navraag blijkt er ook nog geen voetballes te worden gegeven op deze school. Kortom potentie alom!
Dinsdagochtend (Chinese tijd) bereikt mij het bericht dat mijn Opa in Nederland is overleden. Bij mijn vertrek in Nederland heb ik al min of meer afscheid van hem genomen, destijds verbaasde de dokter zich al over het feit dat hij het zo lang uithield. De laatste maanden was er dan ook geen sprake meer van kwaliteit van leven en je kan dan ook stellen dat het voor een ieder dan ook het beste is zo. Hij heeft 87 jaar mogen worden, iets dat niet iedereen gegeven is.
Ondanks het feit dat ik mij bewust was van het feit dat destijds in november mijn laatste keer zou zijn dat ik hem in leven heb gezien, blijft het toch raar.
De rest van de dag staat voor mij in het teken van het geven van mijn voetballessen en het spelen van een aantal wedstrijden met het schoolvoetbalteam. De ideeën vanuit ons plan zijn niet aan dovenmansoren gericht, de school heeft gelijk actie ondernomen en een school uit de buurt gevraagd om op regelmatige basis onderling een aantal wedstrijdjes te spelen. De spelers van mijn school hebben zichtbaar plezier en winnen ook nog een aantal wedstrijden met behoorlijke cijfers. Een goede stap voor hun ontwikkeling om naast training ook vaker wedstrijden te spelen, anders dan tegen hun medespelers. Ook komend weekend staat er alweer een wedstrijd op het programma, iets om zeker naar uit te kijken.
Vandaag (woensdag) is de verjaardag van de dochter van Mick, die 4 jaar oud is geworden. Raffy en ik hebben het nodige snoepgoed en een envelop met 100 yuan erin gegeven, van de collega’s van school krijgt zij meerdere barbiepoppen en spelletjes om Chinees te leren. Wij verzamelen op het versierde kantoor van Mick om de cadeaus te geven en samen te genieten van een drankje en een zelf gebakken koekje. Als afsluiter mag de jarige jop kiezen waar er wordt gegeten…MacDonalds is dan waarschijnlijk de enige juiste optie. Helemaal tevreden weer terug naar huis.
Zoals ik in een eerder verslag al heb gemeld, is mijn zusje in verwachting van haar eerste kindje. Op 18 maart is zij uitgerekend en ik had in de poule mijn geld (in de vorm van een kraslot) gezet op 15 maart. Jullie zullen begrijpen dat het feit dat ik hier niets over heb geschreven op deze dag dan ook betekend dat momenteel alles nog rustig is aan het front. Hopelijk laat hij nog even op zich wachten, zodat er niemand binnen de familie met de prijs ervandoor gaat, want als ik niet win dan maar helemaal niemand. We wachten in spanning af…
Wederom een raar gevoel om te bedenken dat ik de eerste maanden van mijn tweede neefje alleen ga meemaken via WhatsApp en andere manieren om contact te hebben met het thuisfront.
Met vriendelijke groet vanuit Tianjin,
Koen Stein
Toch wel raar…
Ni hao allemaal,
De afgelopen week was er wederom eentje om te plaatsen in het rijtje van doorsnee weken hier in China. Iedere dag netjes naar school en na schooltijd direct door naar de sportschool om de spiertjes wat te kietelen. Dit alles met een temperatuur van rond de 15 tot 20 graden maakt het verblijf hier in Tianjin al met al best wel aangenaam. Helaas vormt de smog te vaak een deken voor de zon, waardoor echt genieten van zonnestralen niet aan de orde is. Maar je kan uiteraard ook op iedere slak zout gaan leggen, maar dat zal ik maar niet doen.
De donderdag en vrijdag verlopen geheel zoals hierboven beschreven, na de nodige arbeid duik ik die dagen dan ook vroeg mijn bedje in om de volgende dag weer vroeg op te kunnen. Op zaterdag is het tijd voor mij om het een en ander te regelen… allereerst een paar uur langer slapen dan doordeweeks, altijd lekker. Rond een uurtje of 10 stappen Raffy en ik op de fiets, die wij van onze Oezbeekse buren kunnen lenen, om richting de bank te gaan. Hier regelen wij dat er Chinees geld naar Nederland gestort kan worden, echter kan dit niet zomaar… allereerst dient er een bedrag gespaard te worden op een soort van tussenrekening, dit bedrag kan per dag aangevuld worden met maximaal €450,- oftewel rond de 3.250 yuan. Aangezien wij doordeweeks te laat terug zijn van school voor de bank sluit, dienen wij in het weekend deze handelingen te doen. Het wegzetten van het geld op de tussenrekening duurt telkens weer een minuut of 20, en of je nu vaker komt of niet: de procedure blijft hetzelfde. Wanneer je voldoende hebt gespaard kun je besluiten om te storten naar Nederland, dan betaal je eenmalig 200 yuan voor de transactie en in Nederland nogmaals een percentage van het totaalbedrag dat je over laat maken. Om het simpel te houden.
Het zorgt wel meerdere weekenden voor een bezigheid van al met al een uur (inclusief lopen, wachten en de procedure volgen), want we hebben toch niets beters te doen (!)
De volgende stop is bij een metrohalte waar wij onze ov-kaart kunnen opladen, ook hier duurt het vaak lang aangezien de arbeidsethos van de gemiddelde Chinees niet veel hoger ligt dan die van een slak in volle sprint, en men altijd nog iemand erbij moet roepen om de handeling te accorderen. En ja, die gene komt van een ander kantoor op zijn elf-en-dertigsten jouw richting op, zucht een keer heel diep en geeft vervolgens akkoord voor het opladen van de kaart met 100 yuan.
Het is en blijven ergernissen, maar gek genoeg leg je je daar binnen een aantal keer ook wel weer bij neer. Niet eens de moeite waard om je druk over te maken.
De laatste stop van de ochtend is bij de supermarkt om vervolgens huiswaarts te keren en een goede lunch te verorberen. Want in de middag dient er een stukje aan interieurverzorging gedaan te worden en de garderobe moet ook weer eens worden voorzien van een bloemengeur.
De rest van de zaterdag breng ik door met Mick en familie in een winkelcentrum bij ons in de buurt. Daar is een speciale klimgelegenheid voor kinderen, HANI-Kids heet dat, waar wij van de Board of Education een aantal vrijkaarten voor hebben gekregen. De dochter van Mick kan zodoende 10 keer in totaal in verschillende winkelcentra gratis klimmen en klauteren, waarbij zij in een tuigje over allerlei paden en wanden wordt begeleidt door een van de medewerkers aldaar. Voor kinderen helemaal gaaf, en voor de ouders leuk om toe te kijken.
De zondag brengt totaal niks bijzonders, lekker lui en niet veel om handen. In de avond luister ik naar RTV Favoriet waar ik liveverslag kan horen van wedstrijden van DCS waar Mark Horsman trainer is en de laatste weken prima bezig is, en via de Whats app heb ik live “commenTara” Vos voor de bevindingen bij de wedstrijd van Warnsveldse Boys. Toch wel wat ergernissen…de Boys gaan niet geweldig en dat komt ook in China nog steeds hard aan. De 6e plaats in de competitie blijft gehandhaafd en dat is prima voor een tweede seizoen in de 3e klasse. Ik denk terug aan de jaren in de 4e klasse en kom tot de conclusie dat “wij” daar ook begonnen met een lagere 10e plaats, het seizoen erop een 6e plaats en het volgende seizoen betekende het kampioensjaar. Hopelijk herhaald deze geschiedenis zich ook in de 3e klasse, dan kunnen wij onze lol nog op in Warnsveld.
Op maandag geef ik in de ochtend mijn gebruikelijke lessen. Na de lunch komt het schoolhoofd op mijn kantoor, zeer ongebruikelijk aangezien ik haar normaliter alleen in de ochtend zie en begroet en verder niet spreek of zie. Zij komt vragen of ik interesse heb in het geven van Engelse les op een basisschool in de buurt, zij kent het schoolhoofd daar en hoorde dat zij iemand zochten voor deze lessen. Na dat ik te kennen heb gegeven hier wel wat voor te voelen gaan wij direct naar de andere school om kennis te maken. Ik maak kennis met het schoolhoofd en mijn Chinese assistente die redelijk Engels kan maar niet beschikt over voldoende kennis en uitspraak om de taal aan de kinderen te leren, daar ben ik dus voor nodig. Het is dan ook de bedoeling dat ik twee halve dagen in de week op deze school Engelse les ga geven…ik spreek in het Engels en let op de uitspraak van de kinderen, en mijn assistente vertaald in het Chinees wat de kinderen daadwerkelijk zeggen.
In totaal maak ik 6 uur in de week waarvoor ik 150 yuan (€22,50) per uur betaald krijg, en dat voor het geven van een aantal basislesjes vanuit een tekstboek waar de conversaties en woorden die geleerd dienen te worden al in staan.
Niemand die mij hoort klagen…en bij navraag blijkt er ook nog geen voetballes te worden gegeven op deze school. Kortom potentie alom!
Dinsdagochtend (Chinese tijd) bereikt mij het bericht dat mijn Opa in Nederland is overleden. Bij mijn vertrek in Nederland heb ik al min of meer afscheid van hem genomen, destijds verbaasde de dokter zich al over het feit dat hij het zo lang uithield. De laatste maanden was er dan ook geen sprake meer van kwaliteit van leven en je kan dan ook stellen dat het voor een ieder dan ook het beste is zo. Hij heeft 87 jaar mogen worden, iets dat niet iedereen gegeven is.
Ondanks het feit dat ik mij bewust was van het feit dat destijds in november mijn laatste keer zou zijn dat ik hem in leven heb gezien, blijft het toch raar.
De rest van de dag staat voor mij in het teken van het geven van mijn voetballessen en het spelen van een aantal wedstrijden met het schoolvoetbalteam. De ideeën vanuit ons plan zijn niet aan dovenmansoren gericht, de school heeft gelijk actie ondernomen en een school uit de buurt gevraagd om op regelmatige basis onderling een aantal wedstrijdjes te spelen. De spelers van mijn school hebben zichtbaar plezier en winnen ook nog een aantal wedstrijden met behoorlijke cijfers. Een goede stap voor hun ontwikkeling om naast training ook vaker wedstrijden te spelen, anders dan tegen hun medespelers. Ook komend weekend staat er alweer een wedstrijd op het programma, iets om zeker naar uit te kijken.
Vandaag (woensdag) is de verjaardag van de dochter van Mick, die 4 jaar oud is geworden. Raffy en ik hebben het nodige snoepgoed en een envelop met 100 yuan erin gegeven, van de collega’s van school krijgt zij meerdere barbiepoppen en spelletjes om Chinees te leren. Wij verzamelen op het versierde kantoor van Mick om de cadeaus te geven en samen te genieten van een drankje en een zelf gebakken koekje. Als afsluiter mag de jarige jop kiezen waar er wordt gegeten…MacDonalds is dan waarschijnlijk de enige juiste optie. Helemaal tevreden weer terug naar huis.
Zoals ik in een eerder verslag al heb gemeld, is mijn zusje in verwachting van haar eerste kindje. Op 18 maart is zij uitgerekend en ik had in de poule mijn geld (in de vorm van een kraslot) gezet op 15 maart. Jullie zullen begrijpen dat het feit dat ik hier niets over heb geschreven op deze dag dan ook betekend dat momenteel alles nog rustig is aan het front. Hopelijk laat hij nog even op zich wachten, zodat er niemand binnen de familie met de prijs ervandoor gaat, want als ik niet win dan maar helemaal niemand. We wachten in spanning af…
Wederom een raar gevoel om te bedenken dat ik de eerste maanden van mijn tweede neefje alleen ga meemaken via WhatsApp en andere manieren om contact te hebben met het thuisfront.
Met vriendelijke groet vanuit Tianjin,
Koen Stein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
