Weekverslag 18
Door: Koen Stein
Blijf op de hoogte en volg Koen
10 April 2016 | China, Tianjin
Weekverslag 18
Ni hao allemaal,
Mijn werkweek begon, zoals ik in mijn vorige verslag al aangaf, op dinsdag. Dit betekent een zeer ontspannen begin van deze week die een zeer leuke ontknoping zou gaan hebben.
De dinsdag heb ik altijd maar 2 lesuren en in de middag de training van het schoolvoetbalteam, samen met de maandagen mijn leukste dagen van de week!
Ook de afgelopen week was het weer ruim boven de 20 graden met volop zon hier in Tianjin en dus heerlijk om als voetbaltrainer/leerkracht buiten te mogen zijn, dit resulteert dan ook in een gezonde bruine kleur op mijn glanzende bolletje.
Op woensdag krijg ik een pakket met leesvoer vanuit Nederland, waardoor ik naast het studieboek om Chinees te leren nu ook andere literatuur heb om de vrije uren op school te kunnen breken. De magazines met volop aandacht voor voetbal en sport zullen vermoedelijk dan ook snel zijn doorgrond…maar zeker een welkome aanwinst. Naast het leesvoer bevat het ook foto’s van mijn jongste neefje Sam in verschillende poses en acties…Leuk met een hoofdletter “L”.
Deze foto’s gaan dan ook, samen met alle andere kaartjes en foto’s vanuit Nederland, een mooi plekje krijgen op mijn muur. Inmiddels is deze muur, die voorheen nog geheel leeg en wit was, voor een 5e deel gevuld met alle bovengenoemde attributen.
Op vrijdag heb ik alleen in de ochtend drie lessen, om mij vervolgens te kunnen storten op mijn Nederlandse magazine om de middag wat sneller door te kunnen komen. Net na de lunch krijgen wij bericht van onze Nederlandse vriend Eelco, die al enkele jaren in Tianjin woont en ons eerder heeft uitgenodigd voor het spelen van de wedstrijden met Laowai United, of twee van ons interesse hebben om op zaterdag training te geven in een andere stad.
Raffy en ik zijn de eerste twee die reageren en daarmee ook gelijk de gelukkigen om training te gaan geven op locatie. De stad waar wij heen zullen gaan is Baotou dat ligt in de provincie Inner Mongolia op ruim 600km ten noordoosten van Tianjin.
Wij worden in contact gebracht met iemand van (wat later blijkt) Sport8… dit is de andere Nederlandse partij in China die net als HPSS een contract heeft met de overheid om op scholen en openbare velden training te geven aan Chinese kinderen. Daarnaast is Sport8 het bedrijf waar Wesley Sneijder ook zijn naam aan heeft verbonden en het bedrijf waar afgelopen Oktober/November een item over was op het NOS journaal in Nederland.
Wij gaan dus aan het werk voor onze directe concurrent! Leuk om dat te kunnen zeggen. Maar ons hoor je niet klagen, aangezien wij de kans krijgen om een nieuwe stad te bezoeken, voetbaltraining te geven en al doende nog een extra zakcentje verdienen ook.
Op vrijdagavond reizen wij per trein naar Beijing om daar te verblijven in een hotel om de volgende ochtend vroeg te vliegen van Beijing naar Baotou (alles op kosten van Sport8). De vlucht duurt iets meer dan een uur en brengt ons naar een mooie stad en dito omgeving. Totaal niet te vergelijken met chaotische steden als Beijing en Tianjin waar alles dicht op elkaar is gebouwd en de wolkenkrabbers, hoge appartementengebouwen en drukke 5-baanswegen het beeld bepalen. Baotou heeft inmiddels bijna 20 miljoen inwoners, deze zijn alleen verspreid over een zeer natuurrijk gebied midden tussen de bergstroken die de grens vormen tussen China en Mongolië. Het is er mooi en een stuk rustiger en voor ons Nederlanders dan ook een stuk aangenamer.
Bij aankomst op het vliegveld worden wij opgewacht door een viertal dat ons de rest van de dag begeleidt en ondersteund. Eerst worden wij meegenomen naar het kantoor van het voetbalbedrijf dat samenwerkt met onze tijdelijke werkgever Sport8 en zelf lokale voetbaltrainers levert om ieder weekend training te kunnen geven aan de lokale jeugd. Op het kantoor krijgen wij een heerlijke lunch voorgeschoteld om vervolgens een deel van de stad te gaan verkennen. Wij worden meegenomen naar de trots van de stad: de fabrieken waar wapens en voertuigen voor het Chinese leger worden geproduceerd. Bij deze fabrieken is ook een park waar oud en gedateerd wapentuig ten toon wordt gesteld, dit park doet voor ons zeer communistisch aan. Alles is zeer groots opgezet om maar de kracht van de natie en het leger ten toon te stellen aan een ieder.
De voetbaltraining vindt plaats op een klein kunstgrasveldje naast een hotel in Baotou, dit veld is eigendom van het lokale voetbalbedrijf en bevat ook enkele banners van Sport8. Helaas is het veld niet groter dan een kwart voetbalveld waardoor wij beperkt zijn in ruimte om voor de 30 kinderen voetbaltraining te kunnen geven. Gelukkig hebben wij in de afgelopen maanden voldoende geleerd om creatief om te gaan met dit soort situaties om toch nog een geweldige training neer te zetten voor de spelers en de toekijkende ouders.
Na afloop van de training wil iedereen met ons op de foto en hoopt men ons nogmaals te kunnen begroeten hier in Baotou. Deze wens is wederzijds en wij geven te kennen graag nogmaals een training te komen verzorgen.
In Tianjin zijn wij gewend geraakt dat er af en toe iemand is die ons aanstaart of wellicht het lef heeft om een foto te maken of er om te vragen. Hier in Inner Mongolia, wat toch niet eens heel ver van Beijing en Tianjin vandaan ligt, zijn wij nog meer een bezienswaardigheid dan waar dan ook in China. Iedereen, maar dan ook iedereen kijkt ons na en volgt iedere stap en actie die wij doen. De medewerkers van het typisch Mongoolse BBQ restaurant waar wij na afloop van de training gaan eten zijn dan ook helemaal overrompeld dat wij hier komen eten en zichtbaar genieten van het overheerlijke voedsel. Als de vrouwelijke medewerkers dan ook nog van ons te horen krijgen dat ze er mooi uitzien en worden aangesproken met “meinu” wat vrij vertaald mooie vrouw betekent, doet de behoefte naar een afsluitende foto alleen maar toenemen.
Na het eten worden wij door onze 4 nieuwe “broeders” afgezet op het vliegveld waar zij hebben geregeld dat wij kunnen verblijven in de VIP-lounge van het vliegveld voordat wij moeten boarden om terug te vliegen direct naar Tianjin. Een heerlijk einde van een heerlijke dag in Baotou… wij landen rond 22:00 uur in Tianjin en zijn dan ruim 18 uur op. Met een zeer voldaan gevoel val ik in slaap.
Vandaag (zondag) wordt ik tegen het middaguur wakker, ik heb heerlijk geslapen en heb nu nog aardig wat zaken te regelen. De middag besteed ik dan ook volledig voor de volgende zaken: het opladen van mijn ov-kaart, het overmaken van mijn gespaarde geld naar Nederland, het doen van boodschappen, het doen van de was, het schoonmaken van mijn badkamer en vloer en het eten van het door Raffy gekookte voedsel. Een heerlijke maar wederom drukbezette dag die ik weldra lekker onderuit ga afsluiten met een filmpje samen met mijn Marokkaanse buurman, na zijn bezoek aan de moskee.
Allemaal mooie dingen deze week, helaas is er ook een iets minder heugelijk feit te noemen. Mijn fotocamera heeft mij na jaren van trouwe dienst dan toch definitief in de steek gelaten. Dat hij het zo lang heeft volgehouden is een wonder te noemen…gezien de zaken die het eerder al heeft overleefd. Ik denk dan ook met veel plezier terug aan de volgende acties: het kussen van de vloer in een buitendiscotheek in Marmaris (Turkije), het proeven van het zeewater op Curacao, de schuimparty in club kiss in Albufeira (Portugal) en zelfs een slippertje op de Chinese muur in Tianjin.
Ik heb dan ook passend afscheid van hem genomen door zijn laatste moment in mijn handen te fotograferen, weliswaar met zijn grootste concurrent; mijn telefoon.
Hopelijk kan een opvolger van mijn kleine rode vriend mij ook zo lang en sterk van dienst zijn. Want een slippertje of een stuitertje wil bij mij nog wel eens voorkomen.
Met vriendelijke groet vanuit Tianjin,
Koen Stein
Ni hao allemaal,
Mijn werkweek begon, zoals ik in mijn vorige verslag al aangaf, op dinsdag. Dit betekent een zeer ontspannen begin van deze week die een zeer leuke ontknoping zou gaan hebben.
De dinsdag heb ik altijd maar 2 lesuren en in de middag de training van het schoolvoetbalteam, samen met de maandagen mijn leukste dagen van de week!
Ook de afgelopen week was het weer ruim boven de 20 graden met volop zon hier in Tianjin en dus heerlijk om als voetbaltrainer/leerkracht buiten te mogen zijn, dit resulteert dan ook in een gezonde bruine kleur op mijn glanzende bolletje.
Op woensdag krijg ik een pakket met leesvoer vanuit Nederland, waardoor ik naast het studieboek om Chinees te leren nu ook andere literatuur heb om de vrije uren op school te kunnen breken. De magazines met volop aandacht voor voetbal en sport zullen vermoedelijk dan ook snel zijn doorgrond…maar zeker een welkome aanwinst. Naast het leesvoer bevat het ook foto’s van mijn jongste neefje Sam in verschillende poses en acties…Leuk met een hoofdletter “L”.
Deze foto’s gaan dan ook, samen met alle andere kaartjes en foto’s vanuit Nederland, een mooi plekje krijgen op mijn muur. Inmiddels is deze muur, die voorheen nog geheel leeg en wit was, voor een 5e deel gevuld met alle bovengenoemde attributen.
Op vrijdag heb ik alleen in de ochtend drie lessen, om mij vervolgens te kunnen storten op mijn Nederlandse magazine om de middag wat sneller door te kunnen komen. Net na de lunch krijgen wij bericht van onze Nederlandse vriend Eelco, die al enkele jaren in Tianjin woont en ons eerder heeft uitgenodigd voor het spelen van de wedstrijden met Laowai United, of twee van ons interesse hebben om op zaterdag training te geven in een andere stad.
Raffy en ik zijn de eerste twee die reageren en daarmee ook gelijk de gelukkigen om training te gaan geven op locatie. De stad waar wij heen zullen gaan is Baotou dat ligt in de provincie Inner Mongolia op ruim 600km ten noordoosten van Tianjin.
Wij worden in contact gebracht met iemand van (wat later blijkt) Sport8… dit is de andere Nederlandse partij in China die net als HPSS een contract heeft met de overheid om op scholen en openbare velden training te geven aan Chinese kinderen. Daarnaast is Sport8 het bedrijf waar Wesley Sneijder ook zijn naam aan heeft verbonden en het bedrijf waar afgelopen Oktober/November een item over was op het NOS journaal in Nederland.
Wij gaan dus aan het werk voor onze directe concurrent! Leuk om dat te kunnen zeggen. Maar ons hoor je niet klagen, aangezien wij de kans krijgen om een nieuwe stad te bezoeken, voetbaltraining te geven en al doende nog een extra zakcentje verdienen ook.
Op vrijdagavond reizen wij per trein naar Beijing om daar te verblijven in een hotel om de volgende ochtend vroeg te vliegen van Beijing naar Baotou (alles op kosten van Sport8). De vlucht duurt iets meer dan een uur en brengt ons naar een mooie stad en dito omgeving. Totaal niet te vergelijken met chaotische steden als Beijing en Tianjin waar alles dicht op elkaar is gebouwd en de wolkenkrabbers, hoge appartementengebouwen en drukke 5-baanswegen het beeld bepalen. Baotou heeft inmiddels bijna 20 miljoen inwoners, deze zijn alleen verspreid over een zeer natuurrijk gebied midden tussen de bergstroken die de grens vormen tussen China en Mongolië. Het is er mooi en een stuk rustiger en voor ons Nederlanders dan ook een stuk aangenamer.
Bij aankomst op het vliegveld worden wij opgewacht door een viertal dat ons de rest van de dag begeleidt en ondersteund. Eerst worden wij meegenomen naar het kantoor van het voetbalbedrijf dat samenwerkt met onze tijdelijke werkgever Sport8 en zelf lokale voetbaltrainers levert om ieder weekend training te kunnen geven aan de lokale jeugd. Op het kantoor krijgen wij een heerlijke lunch voorgeschoteld om vervolgens een deel van de stad te gaan verkennen. Wij worden meegenomen naar de trots van de stad: de fabrieken waar wapens en voertuigen voor het Chinese leger worden geproduceerd. Bij deze fabrieken is ook een park waar oud en gedateerd wapentuig ten toon wordt gesteld, dit park doet voor ons zeer communistisch aan. Alles is zeer groots opgezet om maar de kracht van de natie en het leger ten toon te stellen aan een ieder.
De voetbaltraining vindt plaats op een klein kunstgrasveldje naast een hotel in Baotou, dit veld is eigendom van het lokale voetbalbedrijf en bevat ook enkele banners van Sport8. Helaas is het veld niet groter dan een kwart voetbalveld waardoor wij beperkt zijn in ruimte om voor de 30 kinderen voetbaltraining te kunnen geven. Gelukkig hebben wij in de afgelopen maanden voldoende geleerd om creatief om te gaan met dit soort situaties om toch nog een geweldige training neer te zetten voor de spelers en de toekijkende ouders.
Na afloop van de training wil iedereen met ons op de foto en hoopt men ons nogmaals te kunnen begroeten hier in Baotou. Deze wens is wederzijds en wij geven te kennen graag nogmaals een training te komen verzorgen.
In Tianjin zijn wij gewend geraakt dat er af en toe iemand is die ons aanstaart of wellicht het lef heeft om een foto te maken of er om te vragen. Hier in Inner Mongolia, wat toch niet eens heel ver van Beijing en Tianjin vandaan ligt, zijn wij nog meer een bezienswaardigheid dan waar dan ook in China. Iedereen, maar dan ook iedereen kijkt ons na en volgt iedere stap en actie die wij doen. De medewerkers van het typisch Mongoolse BBQ restaurant waar wij na afloop van de training gaan eten zijn dan ook helemaal overrompeld dat wij hier komen eten en zichtbaar genieten van het overheerlijke voedsel. Als de vrouwelijke medewerkers dan ook nog van ons te horen krijgen dat ze er mooi uitzien en worden aangesproken met “meinu” wat vrij vertaald mooie vrouw betekent, doet de behoefte naar een afsluitende foto alleen maar toenemen.
Na het eten worden wij door onze 4 nieuwe “broeders” afgezet op het vliegveld waar zij hebben geregeld dat wij kunnen verblijven in de VIP-lounge van het vliegveld voordat wij moeten boarden om terug te vliegen direct naar Tianjin. Een heerlijk einde van een heerlijke dag in Baotou… wij landen rond 22:00 uur in Tianjin en zijn dan ruim 18 uur op. Met een zeer voldaan gevoel val ik in slaap.
Vandaag (zondag) wordt ik tegen het middaguur wakker, ik heb heerlijk geslapen en heb nu nog aardig wat zaken te regelen. De middag besteed ik dan ook volledig voor de volgende zaken: het opladen van mijn ov-kaart, het overmaken van mijn gespaarde geld naar Nederland, het doen van boodschappen, het doen van de was, het schoonmaken van mijn badkamer en vloer en het eten van het door Raffy gekookte voedsel. Een heerlijke maar wederom drukbezette dag die ik weldra lekker onderuit ga afsluiten met een filmpje samen met mijn Marokkaanse buurman, na zijn bezoek aan de moskee.
Allemaal mooie dingen deze week, helaas is er ook een iets minder heugelijk feit te noemen. Mijn fotocamera heeft mij na jaren van trouwe dienst dan toch definitief in de steek gelaten. Dat hij het zo lang heeft volgehouden is een wonder te noemen…gezien de zaken die het eerder al heeft overleefd. Ik denk dan ook met veel plezier terug aan de volgende acties: het kussen van de vloer in een buitendiscotheek in Marmaris (Turkije), het proeven van het zeewater op Curacao, de schuimparty in club kiss in Albufeira (Portugal) en zelfs een slippertje op de Chinese muur in Tianjin.
Ik heb dan ook passend afscheid van hem genomen door zijn laatste moment in mijn handen te fotograferen, weliswaar met zijn grootste concurrent; mijn telefoon.
Hopelijk kan een opvolger van mijn kleine rode vriend mij ook zo lang en sterk van dienst zijn. Want een slippertje of een stuitertje wil bij mij nog wel eens voorkomen.
Met vriendelijke groet vanuit Tianjin,
Koen Stein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
