Weekverslag 22 en 23

Weekverslag 22 en 23
Ni hao allemaal,
Bij deze een verslag van de afgelopen twee weken. Dit mede door het rare weekend van vorige week dat mij nauwelijks tijd en energie bezorgde voor het maken van het wekelijkse verslag. Er is zeker weer een hoop gebeurd en beleefd in deze afgelopen twee weken.
Zoals ik in mijn laatste verslag al meldde, het weer kan hier van dag tot dag veranderen. Geen perioden van gelijke temperaturen en weersomstandigheden… waar het op maandag nog regende en (bijna) koud aanvoelde, zo warm en zomers waren de dagen erop volgend. De regen zorgt voor het tijdelijk verdwijnen of ernstig reduceren van de smog die er toch altijd in de lucht hangt. Hierdoor doet een dag na neerslag gelijk zeer zomers aan met de strakke blauwe hemel en de hoge temperaturen. Dit zomerse gevoel zet tot en met het weekend van week 22 door, niets te klagen dus. Dat dit alles ook zijn uitwerking heeft op de lessen en trainingen van die week mag dan ook niet als een verrassing komen. De beschermde opvoeding die Chinese kinderen krijgen wordt zoals ik al vaker heb aangegeven op school gewoon gecontinueerd (bij angst voor klagende ouders). Een dag met volop zonneschijn en temperaturen rond de 25 graden wordt hier dan ook minder vrolijk ontvangen door leerlingen en leerkrachten dan bij ons in Nederland. Voor mijzelf en volgens mij vele kinderen op de basisschool was gymles op het veld in de buitenlucht een geschenk, dit betekende vaak dat er slagbal werd gespeeld en je niet naar de gymzaal hoefde te lopen of fietsen. Andere kant van de wereld en wat dat betreft ook de omgekeerde wereld hier in China…kinderen worden zoveel mogelijk uit de zon gehouden en er wordt bij het eerste zweetdruppeltje gelijk overgegaan tot evacuatieplan B voor de kinderen. Dat wil zeggen: de les stopt direct, kinderen naar het toiletgebouw om te drinken en vervolgens de les uitzitten in de schaduw.
Wanneer ik “lekker” in de zon blijf staan en wat met een bal aan het pielen ben wordt ik nog net niet voor gek verklaard, maar wel de een na de andere leerkracht die mij gebaart om in de schaduw te komen. Want 25 graden is toch veel te heet!!!!!! 
Als ik hier om moet lachen wordt de verbazing alleen maar groter….we houden het maar op een culturele kwestie.

De training van het schoolvoetbalteam staat gelukkig geheel onder mijn leiding en mijn assistent is wat stoppen en verstoppen in de schaduw betreft ook meer op mijn hand. Met een aantal extra drinkpauzes verloopt de training prima, af en toe een Chineesje die zegt dat hij het warm heeft of moe is (dat is vaak al na 5 minuten onafgebroken wat doen), maar die vindt helaas bij ons trainers geen gehoor. De trainingen gaan sinds het invoeren van de kleine positiespelletjes en het uitspelen van de overtal situaties ook zichtbaar beter. Daar waar eerst iedereen graag in het midden wil staan bij een 4 vs 2 is het nu al een stuk minder leuk, aangezien de bal niet zo gemakkelijk wordt veroverd als voorheen. Veel aandacht voor techniek en kleine positiespelletjes als voorbereiding op het afsluitende partijtje……….veel Hollandser kan de training bijna niet worden. En het werpt ook nog zijn vruchten af!
De overige klassen deze week verlopen in hetzelfde stramien, lesje net een beetje aan het lopen… wordt deze weer stilgelegd door de leerkracht die bang is voor oververhitting o.i.d. 
In gesprek gaan heeft nauwelijks zin want de angst voor klagende ouders is dusdanig aanwezig bij iedereen op de school dat mijn mening niet van invloed is. Maar wel even laten weten dat je het er niet mee eens bent natuurlijk om vervolgens (bijna demonstratief) in de zon te blijven en een balletje hoog te houden. Wederom typisch Hollands, al zeg ik het zelf.
In de uren op kantoor ben ik vaak aan het kijken naar steden en regio’s in China die ik nog graag wil bezoeken. Zo speelt al een tijdje Datong door mijn hoofd. Datong is een kleine stad (slechts 5 miljoen inwoners) ten westen van Beijing. Gelegen tegen de grens met de provincie Inner Mongolia en staat voornamelijk bekend om een tweetal zaken. Als eerste vind je veel over de mijnbouw en de industrie die de stad en het gebied er omheen rijk is. En de bijbehorende slechte luchtkwaliteit. Als tweede herbergt de stad en zijn omgeving de Yungang Grotten, van kleine tot reusachtige boeddhistische beelden die in rotswanden zijn uitgehouwen. Voor diegene die het nog niet hadden geraden, de grotten hebben mijn interesse boven de mijnbouw en de industrie.
Op vrijdagavond gaan Raffy en ik dan ook met de nachttrein vanuit Tianjin naar Datong om daar vroeg in de ochtend aan te komen. De trein is onze enige optie en deze trein reist enkel en alleen in de nacht op dit traject omdat het spoor overdag in gebruik wordt genomen door de industrie in de provincie. Een minder prettige bijkomstigheid is dat de slaapvertrekken in de trein zijn uitverkocht, geen probleem denken wij in eerste instantie. Alle treinen waar wij tot nu toe in hebben gezeten hadden prima stoelen, met verstelbare rugleuningen en voldoende beenruimte om toch ook in te kunnen slapen. Niets is echter minder waar wanneer wij deze trein binnenstappen……..wij nemen plaats op een bankje van twee planken breed met daarop een kussen van twee centimeter dik en delen deze met nog een andere passagier. Tegenover ons, op een kleine 80 cm ofzo, het zelfde ritueel. Weg ruimte en dus ook weg ontspanning en slaap. Dat deze trein voornamelijk inwoners van de regio vervoert blijkt al snel, alle boeren en buitenlui van dit deel van China nemen volgens mij plaats in deze trein. Waar ik ook kijk of luister, zie en hoor ik de meest smerige en ongemanierde taferelen zich afspelen. Waar zelfs een gemiddelde Chinees uit een stad als Tianjin niet vrolijk van wordt. De details bespaar ik jullie, maar hopelijk kunnen jullie je er een voorstelling bij maken.
Tot overmaat van ramp wordt Raffy zijn telefoon ook nog eens gestolen en van enige hulp van spoorwegpersoneel is totaal geen sprake wanneer zij erachter komen dat wij geen Chinezen blijken te zijn. Welkom in het China waar de tijd al een aardige tijd stil lijkt te staan.
Vroeg in de ochtend arriveren wij in Datong om zeer vriendelijk onthaald te worden door een horde taxichauffeurs die ons overal heen willen brengen. Alleen wanneer zij horen dat we naar de Grotten willen, die per stadsbus te bereiken zijn, slaat de vriendelijkheid ineens om in afgunst. De meeste van deze woorden kennen wij al in het Chinees en kunnen sommige van deze gasten nog even te kakken zetten door te kennen te geven dat wij hem weldegelijk verstonden en dat hijzelf een mafkees of idioot is. We maken een pitstop bij de plaatselijke KFC om gebruik te kunnen maken van het toilet en ons meegebrachte ontbijt te nuttigen. Vervolgens nemen wij stadsbus 603 die als eindpunt de Yungang Grotten heeft. De reis met deze “stadsbus” duurt nagenoeg 45 minuten en kost ons 3 yuan (40 eurocent) de man. We zijn dusdanig vroeg dat het park met de grotten nog niet geopend is, in een heerlijke ochtendzon wachten wij totdat we naar binnen kunnen.
De beslommeringen en tegenslagen van de treinreis worden snel vergeten wanneer wij door het park lopen en de verschillende bouwwerken en boeddhistische beeldhouwwerken bekijken. een dikke 4 uur lopen wij langs de ruim 51.000 beeldhouwwerken (van 4 cm klein tot wel 7 á 8 meter groot) die al sinds mensenheugenis hier te vinden zijn. Het is echt adembenemend te noemen en niet iets wat je zomaar weer zult gaan zien, dit beseffen wij ons beiden en nemen dan ook langer dan gebruikelijk de tijd om alles goed in ons op te nemen.
In het begin van de middag nemen wij de bus weer terug richting centrum van de stad om in één van de straten plaats te nemen bij een voedseltent, waar wij een lokale lunch nuttigen.
Het is in water geweekte noedels, overgoten met een zoete of pittige soep/saus vervolgens aangevuld met groenten en overige etenswaren als tofu. Alles door elkaar en smullen maar! Het smaakt boven verwachting goed en het eigengemaakte brood dat wij er bij bestellen des te meer. Kosten: 6 yuan (85 eurocent) de man.
Na een bezoek aan de stadsmuur die deze stad verdeeld in grofweg oud en vervallen en nieuw en modern, slaat de vermoeidheid toch echt toe. We besluiten naar een herberg te gaan waar wij in de middag de nodige slaap kunnen inhalen, kunnen douchen en wat TV kunnen kijken. Verder heeft Datong ons, als toeristen, ook niet veel te bieden dus gebruiken wij onze tijd nuttig om ons voor te bereiden op de helse treinreis terug naar Tianjin.
Op zondagochtend rond een uur of 6 komen wij aan in Tianjin om per taxi z.s.m. naar onze eigen bedden te kunnen gaan. De rest van de zondag gebruik ik om op krachten te komen voor de volgende werkweek. Doodmoe maar zeker voldaan van een tripje naar een bijzonder stukje China.

Week 23 begint ook met volop zonneschijn en dus ook weer de gebruikelijke korte lessen vanwege de beschermende optredens van collega leerkrachten. Tijd genoeg om van het weer te genieten dus. Woensdag en Donderdag wordt er regen verwacht en ik wordt op school al min of meer voorbereid op het feit dat ik wel eens de hele dag binnen zou moeten blijven omdat bij regen er geen les wordt gegeven buiten. Begrijpelijk, echter wanneer twee druppels op de woensdag al bepalen dat een hele les niet doorgaat doet mij weer in lachen uitbarstten. Ik vraag of men hier van suiker is…..aangezien iedere druppeltje reden is tot het afgelasten van de buitenlessen. Ik heb niets te doen maar vermaak mij kostelijk om hoe men hiermee omgaat.
De Donderdag brengt echte regen, constant en dikke druppels. En ook voor mij echt reden om binnen te blijven, helaas. Ik ga wat klassen langs om spelletjes met de kinderen te spelen. Aangezien mijn collega leerkrachten geen spelletjes kennen of willen spelen met de kinderen, ben ik al snel weer de gevierde man met een simpel spelletje boter, kaas en eieren of vier-op-een-rij. 

Het beeld op straat veranderd niet door regen of zonneschijn hier in China, dezelfde paraplu wordt gebruikt als bescherming tegen de zon als voor bescherming tegen de regen. Bruin worden en een gezond kleurtje op de huid krijgen is hier alles behalve een schoonheidsideaal. Hoe blanker hoe beter, en dat mag ook best met een dikke laag poeder bewerkstelligd worden. Het blijft toch wennen om mensen met een paraplu te zien lopen op een heerlijke zonnige dag, net zoals het voor Chinezen wennen blijft om een Europeaan met korte mouwen en een zonnebril te zien genieten van de zon wanneer hij wacht op de bus.
Het weekend brengt zeer somber weer met zich mee en biedt dan ook geen gelegenheid om er op uit te trekken. Op zaterdag moet ik toch de regen trotseren om de nodige zaken te regelen. Eerst boodschappen doen, daarna naar de telefoonzaak om mijn tegoed op te laden, door naar de bank voor het omzetten van Yuan naar Euro’s en als afsluiter een bezoekje aan het metrostation om mijn Chinese ov-kaart op te laden. Verder wordt de zaterdag ingevuld met luieren, wat wassen en schoonmaken en eten koken. Op zondag ga ik bezig met het maken van een twisterkleed voor mijn les op maandag. Twister is een spel waarbij een draai aan een rad bepaald welke hand of voet je moet zetten op een bepaalde kleur van het speelkleed (gevuld met grote ronde vormen in verschillende kleuren). Van een oud hoeslaken maak ik het speelkleed waar ik met stiften de kleurenvelden op teken, het rad laat ik achterwege. 
De kinderen bij de Engelse les hebben de afgelopen weken veel lichaamsdelen en kleuren geleerd, een spelletje twister is dan ideaal om beide zaken met elkaar te combineren. 
Het slaat gelukkig aan bij zowel de kinderen als mijn assistente die helemaal verbaasd is wanneer ik vertel dat ik het speelveld zelf heb gemaakt voor deze les. Wellicht iets om een handeltje in te beginnen?! 
Ik besluit deze maandag met een bezoek aan de sportschool en het typen van dit verslag.
Met vriendelijke groet vanuit China,
Koen Stein